„Var ég að vekja þig?“

Sennilega hafa allir einhvern tíma lent í því að hringja Á KRISTILEGUM TÍMA í vin eða ættingja, nú eða bara einhvern annan, og svefndrukkin rödd svarar. „Var ég að vekja þig?“ tíðkast þá að spyrja og í 9 af hverjum 10 tilvikum er svarið eitthvað á þessa leið: „Nei, alls ekki. Ég er löngu vöknuð/vaknaður! Var bara að geispa.“ Þetta þrátt fyrir að það fari alls ekkert á milli mála að viðkomandi var steinsofandi þegar síminn byrjaði að hringja. Ég tek það fram að ég er engin undantekning.

Mér hefur alltaf þótt þetta fyrirbæri mannlegrar náttúru afskaplega merkilegt og jafnvel forvitnilegt. Af hverju svarar fólk ekki einfaldlega sannleikanum samkvæmt og viðurkennir að það hafi verið sofandi? Vissulega gerist það endrum og eins (í 9 af hverjum 10 tilvikum segi ég hér að ofan) að viðkomandi viðurkenni að hafa verið sofandi og vissulega getur það komið fyrir að viðkomandi hafi í raun verið vakandi en yfirleittgetur fólk ekki viðurkennt að það hafi verið í fasta svefni þegar síminn hringdi. Hvers vegna?

Þar sem ég er áhugamaður um mannlega hegðun, að mínu mati verður hagfræðingur að velta því fyrir sér hvers vegna fólk heðgar sér eins og það gerir, hef ég pælt töluvert í þessu í gegnum árin og ég er með kenningu. 

Ég held að þetta fyrirbæri skýrist af því að fólk vilji ekki sýna veikleikamerki, það að vera sofandi á tímum sem flestir eru vakandi (eins og fram kemur í upphafi er ég að tala um símtöl á tíma sem flokkast til kristilegs tíma) er í huga margra veikleikamerki og það viljum við fyrir alla muni forðast. Þess vegna viðurkennum við ekki að hafa verið sofandi.

Athugasemdir

[Gulli (IP-tala skráð) 27.1.2011 kl. 21:45]

Verð að taka undir þetta með þér - stórfurðuleg árátta hjá fólki. Ég á það til að gera þveröfugt, þykjast hafa verið sofandi um miðjan dag, bara til að tékka á viðbrögðunum :)

[Sigga Júlla (IP-tala skráð) 2.2.2011 kl. 06:58]

Ég er haldin þessari stórfurðulegu áráttu - tek undir kenningu þína.