Óverðskuldaður sigur?

Líkt og milljónir annarra fótboltaáhugamanna horfði ég á fótboltaleik í gær. Leikinn sem átti að verða lokahólmganga þeirra Messi og Ronaldo um hver er „bestur“ fótboltamanna í heimi hér en varð í staðinn barátta Bayern München og Chelsea um hvort liðanna mætti kalla sig „besta“ lið Evrópu í nokkra daga. Þetta var sum sé úrslitaleikurinn í Meistaradeild Evrópu eins og flestir ættu að hafa áttað sig á.

Ekki ætti að hafa farið framhjá neinum að Chelsea vann leikinn. Ég hafði haft það sterklega á tilfinningunni í einhverja daga og spáði því m.a. á Facebook um miðjan dag í gær að Chelsea myndi vinna leikinn. Það var skrifað í skýin eins og ég orðaði það. Víkjum að því síðar, nú langar mig að tala aðeins um leikinn. Ég tók nefnilega eftir því á áðurnefndri Fésbók eftir leikinn að margir töluðu um óverðskuldaðan sigur og það var einnig inntakið í umræðum sumra þeirra sem komu hingað og horfðu á leikinn. Andfótbolti er orð sem ég hef heyrt og séð notað yfir lék Chelsea. Ég er því ekki sammála.

Já, Bayern München pressaði og var meira með boltann (56%) og þeir fengu fullt af hornum (20 á móti 1). Sömuleiðis áttu þeir 43 skot á meðan Chelsea átti bara 9. Tölfræðin talar sínu máli myndu kannski einhverjir segja en aftur, ég er ekki sammála. Ekki ef maður horfir á leikinn út frá strategísku eða taktísku sjónarhorni. Ástæðan fyrir því að Bayern München pressaði og var meira með boltann og átti fullt af hornum og enn meira af skotum var nefnilega ekki sú að þeir yfirspiluðu Chelsea heldur sú að Chelsea leyfði þeim að pressa og vera meira með boltann og gaf þeim fullt af hornum og skotum. Nákvæmlega það sama og gerðist í leikjum Chelsea og Barcelona.

Það má vel vera að nálgun Chelsea sé leiðinleg og að liðið spili leiðinlegan fótbolta (það er smekksatriði) en það er alrangt að liðið hafi spilað illa. Þeir komu inn í leikinn með skýra áætlun um hvenrig þeir ætluðu að spila og framkvæmdu hana nánast fullkomlega (með tveimur undantekningum sem voru annars vegar mark Bayern þar sem dekkunin klikkaði hrapalega og vítið sem Bayern fékk). 

Þessu má líkja við mitt stóra áhugamál sem er skák. Ég telst mjög sókndjarfur skákmaður og fer gjarnan í sókn um leið og færi gefst. Tefli oft djarft. Segjum nú sem svo að andstæðingurinn hafi unnið heimavinnuna sína og viti þetta þannig að í staðinn fyrir að æða sjálfur í sókn ákveði hann að tefla varlega og leyfa mér að sækja. Hann gefur engan höggstað á sér og þegar upp er staðið hafa sóknartilraunir mínar mistekist og ég tapa skákinni (sem ekki hefur ósjaldan gerst). Hvor telfdi betur, sá sem tefldi djarft og samkvæmt einhverri skilgreiningu skemmtilega eða sá sem varðist vel og gaf ekki færi á sér og vann þegar upp var staðið? Sá síðarnefndi auðvitað. Hann tefldi kannski leiðinlega en hann útfærði sína áætlun fullkomlega.

Góð hernaráætlun í fótbolta er fyrir mér oft frekar að koma í veg fyrir að andstæðingurinn geti spilað þann leik sem honum hentar heldur en að spila þann leik sem andstæðingnum hentar betur en hann gerir sjálfur (vonandi er þetta ekki of ruglingslega orðað). Aðalsmerki Bayern München er og hefur lengi verið góð vörn og hraður sóknarleikur, sérstaklega hraðar skyndisóknir. Þeir eru yfirleitt með eldfljóta og leikna vængmenn (í þessu tilviki þá Ribéry og Robben) sem geta auðveldlega sprengt sig í gegnum illa skipulagðar varnir og skorað eða gefið á trukkinn í miðjunni, hvort sem hann heitir Carsten Jancker eða Mario Gomez eða eitthvað annað. Hver er þá besta leiðin til að spila á móti þeim? Jú, skipulögð vörn og ekki leyfa þeim að sækja hratt. Gefa eftir miðjuna og takmarka svæðin og hægja á þeim eins og kostur er enda getur lið sem liggur í sókn varla farið í skyndisóknir. Allt þetta gerði Chelsea mjög vel.

Vitaskuld fær sóknarliðið alltaf einhver færi en þau eru í langflestum tilvikum hálffæri (eins og í gær) og þegar þú ert með einn af betri markvörðum heims fyrir aftan vörnina þá auðveldar það þessa leikaðferð verulega. Í raun sló Petr Cech bara eina feilnótu í leiknum í gær og það var þegar hann fékk á sig markið. Það segir líka sitt að aðeins sjö af þessum 43 skotum rötuðu á markið og yfirleitt var sem sé um hálffæri að ræða. Hvað hornin varðar þá var það nokkuð ljóst snemma leiks að það var hluti af leikaðferðinni að gefa þau eftir enda kom það á daginn að Robben var ekki í réttu takkaskónum í gær. Ekki ein einasta hornspyrna skapaði teljandi hættu (svipað og þegar Steven Gerrard tekur horn fyrir mína menn í Liverpool) svo ekki sé talað um það lélega víti sem hann tók í leiknum eða aukaspyrnurnar.

Þegar öllu er á botninn hvolft snýst fótbolti um að skora mörk og lið sem ekki skapa sér almennileg færi eða nýta ekki þau færi sem þau skapa sér eiga ekki skilið að vinna, gildir einu hvað þau hafa boltann mikið úti á velli eða eiga skot í rammann eða mörg horn. Liðið sem fylgir sinni hernaðaráætlun og framkvæmir hana það vel að andstæðingarnir ná ekki að skora fleiri mörk spilar í mínum huga betur en hitt. 

Það skal tekið fram að sem stuðningsmaður Liverpool er ég enginn sérstakur aðdáandi Chelsea en ég dáist samt að því hversu agað og vel þeir spiluðu þessa þrjá síðustu leiki í Meistaradeildinni. Góður herforingi þekkir takmarkanir sinna manna og áætlar út frá því og Roberto Di Matteo er sannarlega góður herforingi sem skilur að oft er betra að taka lífinu með ró en að æða af stað í sóknir sem gætu gert þig berskjaldaðan. Þetta gildir jafnt í fótbolta sem í skák og eftir að fór að hugsa þannig við taflborðið hefur árangurinn ekki látið á sér standa. 

Að lokum, þetta var skrifað í skýin. Það var ljóst fyrir leikinn að leikmenn Bayern höfðu meiru að tapa. Þeir voru á heimavelli og ekki unnið deildina í tvö ár í röð (sem er í fyrsta skipti síðan elstu menn muna) og það sást berlega á því að það voru þeir sem stunduðu svokallað „trashtalk“ fyrir leikinn. Auk þess hafði Chelsea slegið út það lið sem án vafa er í hópi betri liða sögunnar með því að spila stórkostlega vörn og það var alveg ljóst að Bayern myndi ekki eiga auðvelt með að brjóta hana á bak aftur. 

Góðar stundir!