Lárus gerði gæfumuninn

Skömmu áður en flautað var til leiks í leik Spánverja og Ítala í EM í kvöld settust 13 vaskir leikmenn Vaksala Vets í heldrimannaboltanum upp í bíla og óku af stað. Ferðinni var heitið til Funbo, lítils sveitaþorps hér fyrir utan Uppsali þar sem berja átti á leikmönnum Funbo í næst síðasta leiknum fyrir sumarpásu. Í hópnum voru þrír Íslendingar en auk mín voru þeir Bobbi félagi minn og hinn sívaski og geðgóði Lárus Guðmundsson sem okkur Bobba tókst að draga með í Vaksala Vets eftir að hafa séð hann leika listir sínar í innanhúsbolta Íslendingaliðsins 20 mínútna í vetur.

Hann er ekki mjög langur aksturinn til Funbo en þegar þangað var komið voru þó engir leikmenn heimaliðsins mættir á völlinn sem vel er falinn í skógarrjóðri sem svo heppilega vill til að er hæfilega stórt til að rýma einn knattspyrnuvöll og  einn skúr með búningsklefum. Aðeins einn maður var mættur á svæðið og þegar við tjáðum honum erindið hleypti hann okkur inn í búningsklefa þar sem við drógum á okkur herklæðin auk þess sem nokkrir kúk- og pissbrandarar voru látnir flakka. Merkilegt nokk þurfti hálft liðið einmitt að ganga örna sinna áður en leikurinn hófst og er ég ekki frá því að dollan inn af búningsklefanum hafi verið stífluð all rækilega á þeim örfáu mínútum sem við vorum í Funbo.

Já, þær voru nefnilega ekki margar. Þegar fyrirliðinn okkar mætti á svæðið kom nefnilega í ljós að við áttum bara alls ekkert að spila í Funbo. Annan hvern heimaleik spilar Funbo í Almunge, aðeins stærra sveitaþorpi sem er 16 km fjær Uppsölum. Þá var ekki um annað að ræða en að skella sér í bílana og aka í loftinu til Almunge. Þar beið okkar þessi fallegi grasvöllur, í aðeins stærra skógarrjóðri, þar sem varamannaskýlin voru upp í brekku.

Aðstæður voru prýðilegar, smá andvari, glampandi sól og um það bil 20 stiga hiti og eftir smá upphitun var okkur ekkert að vanbúnaði að byrja að spila. Þó ekki sé ég nú mikill markaskorari og enn síður sóknarmaður þrjóskast kauðarnir tveir sem stilla upp liðinu alltaf til þess að hafa mig í sókninni og var dagurinn í dag engin undantekning. Að sama skapi hafa þeir tekið upp á því að skella Lárusi í stöðu hægri bakvarðar og hefur hann verið frekar óhress með það, ég hefði nú samt ekkert á móti því að skipta við hann því það heyrir til tíðinda ef sóknarmenn Vaksala Vets fá að snerta boltann mikið í leikjum. Framan af sumri hefur verkefni mitt því aðallega verið að hlaupa og hlaupa og hlaupa svo aðeins meira og reyna að halda varnarmönnunum við efnið (yfirleitt þó án bolta). Í þessum leik fékk ég þó boltann aðeins meira en venjulega án þess þó að ná að koma mér í nokkur færi en aðalverkefnið var sem fyrr að hlaupa.

Í fyrri hálfleik benti fátt til annars en að leikurinn yrði markalaus enda var fátt um fína drætti í spili okkar Vaksalamanna og lið Funbo var ekki mjög burðugt. Það hefur yfirleitt verið mjög áberandi í leik okkar að dekkuninni er afar ábótavant og var fyrri hálfleikur þar engin undantekning. Í dag var það nýr miðvörður (það vill bregða við að mannskapurinn er sjaldan sá sami tvo leiki í röð) sem átti meginsökina. Lagt var upp með 4-4-2 leikkerfi en áðurnefndur miðvörður hafði mun meiri áhuga á að leika stöðu „sweepers“. Þar af leiðandi dekkaði hann ekki sem þýddi að hinn miðvörðurinn þurfti að dekka tvo sem yfirleitt endaði með því að annar bakvörðurinn var kominn inn í hjarta varnarinnar (yfirleitt Lárus) sem síðan þýddi að útherjinn sem bakvörðurinn átti að dekka var laus. Fyrir vikið var bakvörðurinn yfirleitt ekki úti á kantinum þegar kom að því að byggja upp sóknir og útherjinn okkar sem í raun var orðinn bakvörður (yfirleitt Bobbi) var sjaldan á sínum stað á kantinum. 

Gegn betra liði hefði þetta eflaust kostað okkur nokkur mörk en í hálfleik ræddum við Íslendingarnir málin og það varð úr að Lárus færði sig út á sinn kant og gaf skít í að dekka sóknarmanninn sem hinn sjálfskipaði „sweeper“ dekkaði ekki. Fyrir vikið varð sóknarleikurinn mun beittari. Þeir Bobbi og Lárus náðu vel saman á kantinum og áttu nokkrar góðar rispur upp kantinn þar sem Lárus „overlappaði“ nokkrum sinnum. Ekki leið á löngu áður en Vaksalir skoruðu og var þar á ferðinni Íslandsvinurinn Ambjörn sem þrátt fyrir afar takmarkaða knattspyrnuhæfileika hefur einstakt lag á að koma sér í færi og klúðra boltanum svo inn í markið. Nokkru síðar kom að Lárusar þætti Guðmundssonar. Hann brá sér í sóknina og var eftir gott spil kominn inn í vítateig þar sem hann var felldur þannig að hann tók skrúfu í loftinu sem hefði sómt sér vel í dýfingakeppni Ólympíuleikanna.  EKkert annað en víti og hinn annars afar slaki (nánar um það síðar) dómari leiksins dæmdi víti.

„Þetta er sko mitt víti,“ sagði Lárus og gekk ákveðnum skrefum að boltanum. Hann smellti honum síðan í slánna alveg út við skeytin og inn í markið, algjörlega óverjandi fyrir markmanninn sem þó gerði heiðarlega tilraun til þess að verja. Stórglæsilegt víti!

Þetta reyndist vera markið sem gerði gæfumuninn því skömmu síðar fengu Funbo ódýrt víti sem þeir skoruðu út eftir afar vafasama tilburði markvarðar okkar. Ekki veit ég hvar dómarinn fann vítið en við þorðum þó lítið að mótmæla enda hafði dómarinn gefið mér áminningu skömmu áður þegar ég mótmælti sáran undan vafasömum rangstöðudómi - eitt af því merkilega við heldrimannaboltann er að þar eru engir línuverðir og dómararnir dæma yfirleitt rangstöðu ef einhver kemst einn í gegn. Fyrsta gula spjaldið sem ég hef fengið í 20 ár.

Þetta var annar sigur Vaksala í röð og það voru kátir Vaksalir sem óku heim, nokk sama um að hafa misst af leik Spánverja og Ítala.